Konusu

Nuri Pakdil’in mektuplarının işlevlerinden birisi, tanıdığı her insana, hatta bütün insanlığa; birlikte yürümeye, bir
dostluğa, bir anlama, inanca; dini, varoluş bağlamında anlamaya ve algılamaya; bu anlamlı yolu bilinçli olarak seçmeye;
sorumluluğu, eylemin yükünü, kalemin yükünü üstlenmeye; bu yükle ateş çemberinden birlikte geçmeye dair yapılan
apaçık bir çağrıdır. Bir anlamda da bu mektuplar, cesaretlendirme, yüreklendirme, bileme ve öfke aşılama yolu, yöntemi
ve üslûbudur. Aynı zamanda bir kamçıdır. Bu çağrı, bu üslûp ve dil, ilk anda her insanı birkaç sözcüğüyle, cümlesiyle bile
çarpmaya, sarsmaya yeter. Çünkü bu dilin, bu çağrının ve bu üslûbun, Edebiyat dergisi eylemine kadar insanların hiç de
alışık olmadıkları ve hiçbir kütüphanede karşılaşmadıkları bir lügati vardır. Bu lügatle ilk karşılaşan insanlardan kimileri
doğal olarak ürker. Büyük sözle karşılaşmanın ürpertisine kapılır. Kimileri de bir anda bu lügatin coşkusuna, rüzgârına
kapılır gider. Çoğu zaman da böyle olmuştur.